Zondag ochtend, heerlijk uitslapen. Kopje koffie drinken terwijl ik naar de vogeltjes kijk die in de tuin het voederhuisje opzoeken. Een dunne laag sneeuw bedekt het landschap buiten. Jazz muziek speelt zachtjes op de achtergrond. Mijn hoofd is leeg. Het huis verder stil. Niks doen. Gewoon zijn. In het moment.
Ik durf zakken in mijn gevoel. Er sluimert een leegte in mijn hart. Een gevoel van eenzaamheid. Ik ken dit gevoel al heel mijn leven. Het komt en gaat. Vandaag laat het zich weer volop voelen. Ik omarm het. Hou mijn hoofd leeg, mijn hart open en laat de tranen stromen die gehuild willen worden. Ondertussen breekt buiten de zon door en smelt de sneeuw voor de warme zonnestralen.
Ook mijn verdriet ebt langzaam weer weg. De eenzaamheid vervaagd. Mijn hart heeft het verdriet mogen beleven, en ik kan nu weer de dag verder tegemoed. Ik bak pannenkoeken, mijn dochter is jarig vandaag.
Doorheen de jaren heb ik mezelf geleerd om met emoties om te gaan. Al dat het leven een constante uitdaging blijft. Soms stroomt alles, soms lijkt alles vast te lopen. Ik adem door alles heen, hou mijn hart open, altijd, vooral wanneer ik pijn of verdriet voel. Net dan hou ik mijn hart open. Want enkel dan heel ik snel. Door alles te voelen. Ik sluit me niet af. Ik adem door alles heen. En omarm alles wat er is.
Hoe doe jij dat? Durf jij alles te voelen? Alles te omarmen? Ook wanneer het pijn doet?
Ik help je graag op weg naar een leven met open hart, zodat je niet meer gebukt hoeft te gaan onder een deken van sneeuw, maar langzaam al je verdriet kan doen smelten onder een warm deken van licht.
コメント